Spirituele relaties als hele eigen wereld, wat bedoel ik daar dan mee? Misschien denk je aan twee personen die samen in hogere sferen zijn maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel de relatie van 1 persoon met de onzichtbare wereld. Met god, goden, spirits, voorouders, de andere wereld. Yeah right, denk je misschien. Maar blijf nog even hangen.
We kunnen natuurlijk een discussie voeren of dit allemaal wel kan, of er wel zoiets bestaat als een andere wereld. Maar dan gaan we voorbij aan een belangrijk punt. Namelijk dat dat niet zo relevant is. Om met de woorden van Joseph Campbell te spreken: alle religies zijn waar maar geen enkele is letterlijk.

Het is dus veel interessanter om na te gaan wat mensen zo trekt in deze relaties. Want als je gaat kijken naar de tijdsinvestering dan zijn er heel wat mensen die meer tijd stoppen in hun godheid dan in hun beste vrienden of in familie. Er wordt fanatiek gebeden en gezongen gericht aan de figuren in de kosmos die overigens zelf niet lijken te reageren. (en sommigen geven aan wél antwoorden te horen of signalen te krijgen).
Wie ben ik om te zeggen wat waar is? En bovendien is het niet de ervaring die telt? Een ervaring is hoe dan ook waar, of het nu wel of niet werkelijk ook zo vast te stellen is. Het vraagt misschien wat filosofische bochten om hier zo in te kunnen staan, het maakt het wel leuker om zo te kijken, voor mij in ieder geval.

De vraag die hier wat mij betreft centraal staat is de volgende:

Wat of wie blijft er over als alles om mij heen wegvalt?

Soms loopt het leven niet zoals je had gehoopt. Mensen krijgen te maken met pijn, verlies, verdriet. Soms zijn het niet de mensen die je overeind helpen of zijn er helemaal geen mensen die jou in je verdriet zien staan. Hier komt dan de kracht van deze spirituele relatie kijken. Want wat als er een entiteit is in de kosmos die je toch hoort en die belooft jou te helpen? Je weet zelf ook niet hoe maar de geruststelling dat er nog een onnoembaar ander is die je kent is voor menig persoon een troost. Dit kan ook een voorouder zijn die met je meeloopt, een engel, een spirit. Zoveel tradities zoveel vormen. 

Dus het feit dat nagenoeg alle culturen zich hieromheen vormen en dat dit ook altijd een element is tussen een individu en het hogere vind ik het een eigen noemer waard. Wat dat betreft leven we in een interessante tijd. We hebben de kerken massaal de deur uit gedaan. We gaan nu voor de wetenschap. Wat dat precies inhoudt is voor veel mensen ook lastig onder woorden te brengen. Daar moet je maar gewoon vanuit gaan (in geloven). Het fanatisme van de laatste jaren om  ‘te vertrouwen in de wetenschap’ laat zien dat de spirituele relatie helemaal niet weg is. Het heeft alleen de toga vervangen voor de witte jas met stethoscoop. Fascinerend.

Verhalen, mythen en geloof heeft dus een functie, een doel. Ook daar geeft Campbell verklaring over. Aan de ene kant geven verhalen een uiting aan de grootsheid van de wereld, het leven en het universum. Ook biedt het verklaringen over de schepping en waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Behalve deze aspecten zijn er nog twee onderdelen die enorm belangrijk zijn. De mythen vertellen de samenleving wat ze moeten doen, of niet moeten doen. Wat je wel mag eten en wat niet. Hoe je moet trouwen, hoe je moet leven, wat goed is en wat slecht. Hier ligt een blauwdruk voor de stam, de cultuur, de maatschappij. De ene eet geen koe, de ander geen varken. Waarom? Omdat dit zo is vastgesteld. Daarmee onderscheidt het ene volk zich van het andere. De laatste functie van mythen is van de leidraad door het persoonlijke leven. Je wordt geboren, je krijgt een lading ervaringen, geregeld ook shit en verhalen geven je een richting wat je zou kunnen doen. Je kunt leven als buddha, als Jezus of als de raven, de vossen de dieren.

Het voorkomt dat je vastloopt. En heeft een antwoord op de vraag wie is er nog als er niemand meer voor me is.