De partnerrelatie zie ik als een hele eigen relatiewereld. Anders dan familie of sociale relaties. Met een partner deel je dingen die je waarschijnlijk nooit met anderen zou delen. Een partnerrelatie is een intieme relatie. De persoon die het dichtste bij jou staat. En een partnerrelatie kenmerkt zich door een ongekend groot commitment naar elkaar toe. En met deze partnerrelatie bedoel ik de levens-partner-relatie. Partner relaties waarbij je niet elkaars leven deelt en die eigenlijk vooral gebaseerd zijn op de leuke dingen zijn totaal anders dan de levensrelaties. Elkaars leven delen is anders dan elkaars liefde delen. Het vraagt om een diepere verbinding. En daarbij bedoel ik de westerse parterrelatie waarbij 2 mensen voor elkaar kiezen. Want er zijn over de hele wereld ook nog vormen van polygamische relaties en situaties waarin er sprake is van een gearrangeerd huwelijk.

Kiezen voor elkaar dus. En het leven inclusief alle moeilijkheden. In de dagelijkse dingen zijn er genoeg aspecten te bedenken die helemaal niet leuk zijn. Een huishouden runnen met vieze was en een lekkend dak zijn nou niet de dingen waar mensen om staan te juichen. En dat zijn wel de dingen die er zijn.

Als we kijken naar de verschillende fasen in een relatie dan kunnen we er een aantal onderscheiden. Een relatie is dus niet altijd gelijk. Relaties zijn constant in beweging en je kunt dus zeggen dat ze in een bepaalde staat zijn.

Het begint natuurlijk allemaal met een fase van ontdekken en verliefdheid. Je komt iemand tegen en die is zó enorm leuk. Die persoon is gewoon fantastisch. In deze fase kunnen partners helemaal in elkaar opgaan. Er is veel intiem contact en je lijf stuurt veel hormonen rond. Misschien heeft de ander ook een mindere kant maar die zie je zeker nu niet of is niet belangrijk. Het is vooral een fase van samen genieten van de dingen. De meeste mensen gaan voor het eerst door deze fase wanneer ze eind tienerjaren begin twintig zijn. Vaak nog tijdens opleidingen waar er nog weinig grote verantwoordelijkheden op het bord liggen.

Wanneer die eerste fase doorlopen is dan kom je op een punt dat mensen echt voor elkaar gaan kiezen. De relatie wordt serieuzer en er komen keuzemomenten. Waar gaan we wonen? Willen we (nog) kinderen? Het is een fase van beslissingen en settelen. Zeker als dit een eerste relatie is dan valt het vaak ook samen met de levensfasen van de partners.

In de fase die daarop volgt ontstaat een soort management van de relatie. Als er kinderen zijn dan zijn vaak beide partners een soort gezinsmanager. Die kids moeten naar school met een boterham. Gebracht en gehaald naar de opvang, naar zwemles etc. Tot het moment dat ze meer zelfstandig kunnen. Dit kan zomaar 10 jaar van de relatie in beslag nemen waarin de aandacht voor elkaar naar de achtergrond schuift. Vaak is de intimiteit ook minder aanwezig. Wanneer beide partners druk zijn met een eigen baan en gezin en er weinig aandacht voor elkaar is, dan is er een risico dat partners uit elkaar groeien. Dit is het moment om tijd voor elkaar te maken, misschien zelfs in te plannen. Veel stellen komen in deze fase in een crisis terecht. Er is dan te weinig onderlinge aandacht en intimiteit waardoor er allerlei situaties kunnen ontstaan. De ene is van mening dat die zover uit elkaar is geraakt dat het niet meer mogelijk is om elkaar terug te vinden. Een ander heeft een affaire buiten de relatie die uit is gekomen. Dat zijn situaties  die vaak voorkomen. Lukt het om samen in verbinding te blijven, de verbinding te herstellen of de relatie opnieuw uit te vinden dan groeit een relatie vaak door naar een fase van diepe connectie.

Je kent elkaar al op zoveel fronten, hebt zoveel meegemaakt en mogelijk samen opgelost dat er tussen beide partners een diepe band is ontstaan. Je kent elkaars mooie en ook mindere kanten en kunt desondanks voor elkaar kiezen. De relatie krijgt weer meer lucht en speelsheid maar dan op een doorleefde manier. Je wilt bij de ander zijn niet omdat je het gevoel hebt dat je die nodig hebt voor je eigen waarde of geluk maar omdat je samen met die ander completer bent. Waarschijnlijk als je een gezin hebt zijn de kinderen ook al wat ouder dat er letterlijk meer ruimte komt om elkaar weer te zien en te ontdekken.
En in deze fase blijven er naarmate partners ouder worden ook steeds weer uitdagingen komen om samen te overkomen. De relatie is op geen enkel punt ‘een gegeven’.

In alle fases is er wat mij betreft een centrale vraag die leidend is voor of een relatie in de goede kant beweegt en dat is: Sta je naast elkaar? Diezelfde vraag geldt dus voor beide partners. We kunnen die vraag ook nog iets verder aanscherpen.

Dan maak ik er twee vergelijkbare en toch verschillende vragen van:
Hoe zou je willen je dat jij naast me staat?
En hoe wil ik naast jou staan?

Met naast elkaar staan bedoel ik; je partner steunen, motiveren, helpen ontwikkelen, stimuleren maar ook samen beslissen, overleggen, bespreken, elkaars keuzes respecteren, rekening houden met elkaar en vooral in moeilijke situaties elkaar kunnen opvangen en het voor elkaar kunnen opnemen.
Als 1 kind een grote mond heeft dan is het soms fijn als niet de ouder tegen wie het gericht is dat hoeft te corrigeren maar de ander stellig maakt; zo doen we dat hier niet.
Dat is een voorbeeld van naast elkaar kunnen staan. Of wanneer een partner een nieuwe baan aangeboden krijgt en daardoor misschien taken of verantwoordelijkheden verschuiven dat je dit samen kunt bespreken en kunt onderzoeken is dit haalbaar? Kunnen we dit samen opvangen? Het betekent dat soms de ene partner meer geeft en de ander meer ontvangt en soms omgekeerd. Het is niet dat alles altijd eerlijk verdeeld is. Naast elkaar staan is allebei 100% verantwoordelijkheid nemen voor de relatie. Alleen dan werk je samen aan een relatie die toekomstbestendig. Dan sta je werkelijk naast elkaar en is er sprake van een groot commitment.